Op jonge leeftijd charmeerden de Dire Straits me. Elke week bladerde ik vol verwachting door de programmagids, zoekend naar een radiozender die hun nummers speelde. De bandrecorder stond paraat.
Als teenager wandelde mijn vader op een avond echter binnen met een LP van hen ("Vind jij dat goed? Oh nee!!"). Ongeloof en rebellie. Mijn liefde was snel bekoeld.
Enkele jaren geleden liet ik me opnieuw de keuze om een standpunt in te nemen. Ondertussen reizen ze trouw met me mee als metgezel op de iPod. Het verbaast of onthutst me niet: de Dire Straits schrijven net als Fleetwood Mac muziek voor dertigers (de leeftijd waarop onze dromen zijn gehavend, maar we behouden er nog een band mee). In het bijzonder Private Investigations raakt me diep. De ideale symbiose van lyrics en mood. Tekstueel een perfecte noir song: "And what have you got at the end of the day? / What have you got to take away? / A bottle of whisky and a new set of lies / blinds on the window and a pain behind the eyes". In Miami Vice zou deze muziek een iconografische ondersteuning bieden: Sonny Crockett scheurend met zijn Daytona Spyder in het nachtelijk blauw van Miami, tussen de windstille palmbomen langs de oceaan, na heibel met vrouw of partner. In de serie vindt het plaats op de tonen van Phil Collins' 'In the Air Tonight', een nummer van hetzelfde kaliber.
Van de vele versies van Private Investigations onthoud ik vooral de live uitvoering op het album 'On the Night' uit 1993, met in het midden een verrukkelijke saxofoonsolo - het geluid van weemoed op een zwoele zomeravond, even wegdromend zonder deadline.
Nu zijn de rollen omgekeerd: mijn vader vindt er niks meer aan. Met erfelijkheid spot men niet: ooit zal ook ik ze dus opnieuw links laten liggen.
"Scarred for life / No compensation / Private investigations"
skip to main |
skip to sidebar
