Afgelopen vrijdag zond TV1 de pilootaflevering uit van Vuurzee. Met deze dramaserie verwijderen we ons mijlenver van de ludieke prentjesmakerij, zo kenmerkend voor de Nederlandse fictie eind vorige eeuw (een culturele uitwas van het voluntarisme in het poldermodel).
Vuurzee behoort niet tot het lichte genre. Het werpt zijn blik op de dingen die we verborgen houden, onze schaduwzijde die we angstvallig trachten af te schermen voor de anderen. Telkens plooit het zich terug op het Taboe, op wat met de blinddoek aan knettert onder de oppervlakte: porno (de achtertuin van de mannelijke verbeelding), drugs, racisme, kindermoord, mislukt ouderschap. Explosieven onder de wenskaarttoekomst van de personages. Ook visueel aligneert Vuurzee zich hiermee. Het eist de unheimliche flair op van Twin Peaks, gedoseerd met de melancholie uit het noir universum (waaraan het ook zijn lichamelijke fascinatie voor water ontleent: de zee, regen, badkamers). Voor een Europese productie is de regie virtuoos. Soms hecht de camera zich stil op een cadrage, haast comateus; een andere keer pant hij langzaam voorbij, met kille distantie, alsof het beeld zich verwondert over de eigen mise-en-scène. Het werkt elektriserend.
De VARA heeft ontzaggelijk veel financiële middelen vrijgemaakt voor Vuurzee en naar verluidt werd er ook niet beknot op de opnameduur. Het resultaat is navenant. Vuurzee is een mooie serie.
