Ze werkt als een magneet op me: Lauren Bacall is mijn all time favourite.
Mijn fascinatie richt zich niet zozeer op haar lichaam (ze heeft niet de verwoestende schoonheid van een Lizabeth Scott of Grace Kelly), maar op de lichamelijkheid van haar acteren. Ze speelt met een verrassend ingehouden cadans. Het is communiceren door middel van het onafgewerkte, via het net-niet, lichtjes met de handrem op, nooit weids of expansief. Verwacht van haar geen theatrale geste (Marlene Dietrich) of ongeremde beweging (Rita Hayworth). Fysieke rust is haar handelsmerk. De ingetogenheid primeert. Ze focust zich op het detail en niet op de ruimte die ze inpalmt; het is een spel van de ironie en zelden van het statement. In onze huidige jachtige en extraverte filmcultuur een rariteit.
Omdat ze zo zuinig omspringt met haar lichaam verschuift het zwaartepunt naar haar blik. Of ze nu onschuldig opkijkt naar Humphrey Bogart of hem geamuseerd een lucifer aanreikt, haar expressie eist al je aandacht op: Lauren Bacall schept fictie door te kijken, het scenario is het verhaal van haar ogen. En daarmee weet ze me voortdurend te verleiden.
