In bepaalde kringen maak je sier met het ophemelen van Arte, maar ik weiger halsstarrig de rol van handlanger in deze idolatrie. Koketteert iemand uit mijn omgeving met Arte, dan vlucht ik weg langs een zijdeur. Het format van de zender bevalt me niet. Ik heb moeite met haar visuele strategie (die me op pedante wijze kleineert en me doorlopend wil opvoeden).
De code van Arte's beeldtaal is me te kitscherig, ze ruikt muf naar de kolder van de seventies: iets teveel bakkebaard en aftandse Ford Capris. In het bijzonder de tussenstukken vormen een pelgrimage van foute smaak. Het is een vuurwerk aan hyperkinetische verticale lijnen, een jubelkoor van irritante biepjes met off screen een mechanische DDR-stem. Sluit de ogen en je waant je in de voorhoede van een buitenaardse invasie.
Toch zal ik haar missen, mocht mijn kabeloperator op een dag zijn aanbod verkleinen. Arte's kracht schuilt in haar filmkeuze. Ze toont de vergeten territoria van de cinematografie, ze is de culturele blikopener van het teloorgegane. Geen enkel ander kanaal durft het nog aan oude melodrama's van Douglas Sirk of Ernst Lubitsch te programmeren, catalogi van suggesties en emotionaliteit (onze huidige beeldcultuur heeft het immers knap lastig met emotionaliteit als deze niet in real time wordt gegenereerd). Of een film als 'Secret Beyond the Door', een adembenemende noir van Fritz Lang, spoorloos bij de Europese online retailers, wereldwijd onvindbaar op eBay.
Enkel jammer van die (soms) Duitse ondertitels.
