Lost

There must be some way out of here, said the joker to the thief
Bob Dylan, 'All along the Watchtower'

Ook ik ben verslaafd. Een junk waardig schuim ik het Web af, speurend naar de jongste episode, smachtend naar een glimp, naar een 'shot'. Rusteloos klik ik naar de verschillende forums voor de visie van mijn lotgenoten. 's Ochtends (op de tram) weef ik wilde theorieën. Nachtrust, beurskoersen, het voorbereiden van een presentatie: alles moet wijken voor dat eiland.

Vanwaar mijn animo? Lost daagt me uit, het stelt me op de proef. Ik poneer een these - is het monster misschien...? kan het Dharma project...? - en meteen vuurt het een tegenvoorstel op me af. Het behandelt me met respect, want het kent zijn metier: het vertellen van een Verhaal. Film als medium heeft deze piste opgegeven. Ze vertelt niet langer, ze haspelt af, herhaalt louter. Televisie heeft met zwier de pioniersrol overgenomen. Kijk naar '24' (geraffineerd stilistisch als Godard), 'Six Feet Under' (de wrange ironie van Fassbinder) of naar 'The Sopranos' (somptueus in zijn karakterschetsen, de stijl van Visconti). Er is ruimte in het verhaal voor zijsporen, nieuwe invalshoeken, narratief volume. Het visuele tempo varieert. Soms beheerst als een zet op het dambord, een andere keer schaatst het je voorbij in een wurggreep.

Tevens is Lost een briljante love story met als hamvraag: wie kust Kate? Hunkert ze naar de dissonante Sawyer (voor wie mijn sympathie stelselmatig groeit) of kiest ze toch voor Jack (waar iedere aflevering meer aan scheelt)?
Onlangs las ik over haar relatie met Dominic Monaghan, die de rol van Charlie speelt. Lost blijkt uiteindelijk de reële bevestiging van een imaginaire stelling: basgitaristen krijgen de mooiste meisjes.