Laten we Nirvana buiten beschouwing, dan zijn The Smashing Pumpkins de enige Amerikaanse supergroep van de jaren negentig. De band uit Chicago veruiterlijkte een decennium waarin het alternatieve zich een zwierige tooi aanmat. Trash kreeg een trendy trekje.
De muziek van The Smashing Pumpkins etaleert een gevoel van aliënatie en ontwerkelijking. Ze teert op het dividend van teleurstelling en radeloosheid. Vloeit voort uit een chaotische energie. Hun uitmuntende fusie van gotische pop met psychedelische rock schetst minutieus de devianten van een doorgedreven nuttigheidseconomie. Een debuut als "Gish" was reeds de wegbewijzering voor een kritische omgang met het concrete. Hierdoor valt hun muziek als soepele stof omheen de nihilistische attitude van een auteur als Bret Easton Ellis - zeker in romans als "Less Than Zero" of "American Psycho". Zowel in crash ballads ("Disarm", "To Sheila") als in hun snoeiharde nummers hakken ze zich een weg naar de twijfel, vormen ze een embleem voor mensen die leven volgens een andere logica van waarden. Een bindmiddel voor eenlingen bij wie de zichtbare realiteit uit het leven lijkt weggesneden.
The Smashing Pumpkins zijn de briljante exponenten van een bionische poëzie. Hun oeuvre is het strijdlied van een generatie die de laatste scherf jeugd uit haar lichaam wil stampen.
'I'm just the tears inside your head / Forever waiting'
