Marlene Dietrich

'Desire' en 'Morocco' tonen ons Marlene Dietrich zoals ze het meest rendabel functioneert: in een driehoeksverhouding. Die constructie voedt haar strategie; ze weet er maximaal het mannelijk verlangen mee te exploiteren. Vaak past ze een verrassend viriele aanpak toe, neemt ze het voortouw, speelt ze beide bewonderaars pragmatisch tegen mekaar uit. Een andere keer vindt er een inversie plaats. Dan plooit ze zich weloverwogen terug, wordt ze passief inschikkelijk, beantwoordt ze de avances met een beschermlaag van geveinsde gêne. Op zo'n ogenblik moet de liefde haar ontstolen worden. Voor welke tactiek ze ook kiest, het levert prachtige beelden op. Grandeur die ons netvlies treft en ons als toeschouwer meezuigt.

Veel memorabele scènes met Dietrich spelen zich af in haar boudoir. Een vrouwenvertrek dat fungeert als taxeerruimte, als studiezaal waar ze de hofmakerij van haar minnaars ontleedt. Ze is een vrouw die haar tijd neemt: de flirt is voor haar één lange screentest. Ze zorgt er tevens voor een paradoxale, synchrone omwenteling: tegelijkertijd zoekt ze contact en ontkent ze de minste toenadering. Uitnodigen door afstand te creëren. Ze jaagt door de ander van zich af te duwen. Voor de mannen in het verhaal is ze meer een lamento dan een vreugdelied. In het boudoir communiceren ze dan ook niet rechtstreeks met haar, maar praten ze meestal tegen haar spiegelbeeld. Alsof ze aanvoelen dat Marlene Dietrich slechts een illusie is, een trompe l'oeil. Een fee die onheil aankondigt, een elf met een verwoestende boodschap.

Marlene Dietrich benaderde het absolute potentieel van de glamour. Bij haar vervaagde de contourlijn tussen naturel en pose. Het maakte haar tot mooiste vrouw ooit, een lichaam met een tijdloos prestige, maar ook tot de emotioneel meest perfide. Na haar doorgang moest er bij haar aanbidders steeds puin worden geruimd.