Se7en

David Fincher munt uit in het portretteren van isolatie. Hij boetseert zijn verhalen met personages die handelen buiten de doorsnee economie van het lichamelijk verlangen. Zijn figuren blijven mooi haperen in zichzelf. Het zijn buitenbeentjes met een stroeve aanraking; hun handen smeken nooit om een beetje huid. De intimiteit die ze sporadisch prijsgeven, richt zware ravage aan (Sigourney Weaver in 'Alien 3'); het uitdrukken van gevoelens stokt hun energietoevoer (Michael Douglas in 'The Game'). Ze zijn op hun hoede voor emotionele infiltraties, maar staan machteloos tegenover de huiveringwekkende gebeurtenissen om hen heen. Tegelijkertijd gewapend en weerloos. In die draaideur zitten ze klem.

In 'Se7en' stuiten we op Morgan Freeman, een opgebrande speurneus au vent mauvais, een cerebrale puzzelaar die teveel van de wereld heeft gezien. Hij opereert aan de nachtzijde van de maatschappij, in een urbaan landschap dat haar ethische reflexen is kwijtgeraakt. Morele onverschilligheid en bloedvergieten zwaaien er de plak. Zijn karakter William Somerset beent zichzelf uit door zijn moedeloos getob. Een diepe ontroostbaarheid zit hem ingebakken. Hij vertegenwoordigt als geen ander de melancholische, introverte eenzaat, levend in een druppel regen, in een lichaam waarin de pijn galmloos kan functioneren. Zijn contact met de buitenwereld verloopt krampachtig. Hij kent het compromis van de communicatie niet, enkel de starre gymnastiek van het afstandelijke. Door die kloof wint hij echter stelselmatig aan tegenwoordigheid. Hij is stil maar niet onbewogen; een sombere Pierrot die kijkt (en geniet) hoe de realiteit revanche neemt op onze fantasieën. De ondergang van de ander staaft immers zijn eigen morele exclusiviteit.

'Se7en' maakt brutaal duidelijk dat de ondeugd ons tot mens maakt. De enige figuur die niet rechtstreeks onderhevig blijkt aan de hoofdzonden is William Somerset, en ironisch genoeg is hij het eenzaamst en ongelukkigst. Daarmee poneert David Fincher dat zuiverheid noch zonde enige soelaas biedt op hoop of verlossing. 'Se7en' toont ons verdoemenis met een brede zone van scherpstelling. Beproevingen tussen het onkruid van sociale ruïnes; de laatste vibraties van een wegebbende beschaving.