Vienna

A voice reaching out and a piercing cry
It stays with you until the feeling is gone

Een pure expressie van het verlorene. Zwaar, donker en vol verleden. Het nummer raakt je diep: 'Vienna' van Ultravox is geen handel in schijnargumenten of een relativering aan de lopende meter, maar een oprechte song met een eindeloos palet van nuances. Geen scheve vloer maar grond onder de voeten. Je hebt na het beluisteren de indruk iets begrepen te hebben; of een terrein van je gemoed te hebben betreden dat zonder die ervaring nooit ontsloten kon worden. Veel draait bij Ultravox rond leegte en afwezigheid. Vooral 'Vienna' tooit zich met sinistere elementen die zich in verschillende tinten zwart tegen je aanvleien. Weemoed is er de kern van iedere ervaring, als het voedsel voor de rest van je bestaan. En toch is er een plotse kentering door het elegante en hoopvolle synthesizer-refrein naar het einde toe. Klanken die plots de duisternis tussen haakjes zetten en de song vitaal maken. Die toonpartijen maken de somberheid in 'Vienna' tot de snelste weg om het leven te kussen.

Het hele lied ademt een zoekgeraakte grandeur. Er schuift een biografie van gemis en hunkering doorheen de compositie: de geheime tentakels van een vergaan verlangen, dromen die geen nieuwe omgeving overleven, de jeugd die je achter je aansleept. Het verleden heeft het anker gelicht en je kijkt stuurs naar de plek waar je beland bent (tevens de reden waarom 'Vienna' zo magistraal gebruikt kon worden in de BBC serie 'Ashes to Ashes'). Drums en zang getuigen van een vlucht uit de onzuiverheid en de verstikking; naar rust en vrede met jezelf, die aandoenlijke poliep van het ouder worden waar niemand die te lang leeft aan ontsnapt.

Natuurlijk was 'Vienna' de smaak van een tijd en een klasse (de jaren '80 en hun New Romanticism), maar voor mij blijft het nummer tijdloos. 'Vienna' is het icoon van een elementaire weemoed, van het leven als nocturne. Elke klank krijgt er een repliek en het antwoord staat meteen in je emoties gegrift.