Castle

All of the things I tried to say
All of the words just got in the way
And if I fall and crash and burn
At least we both know that I tried
Lifehouse, "Crash and Burn"

Hoe slaagt comedy erin om zo optimaal de structuur en tonen van verliefdheid en verlangens neer te zetten? Waarom weet het genre zo gewiekst vorm te geven aan de tover van de toewijding en de kwalen van de affectie? Het komische oeuvre poneert schetsen van de liefde zoals we die ook kennen van het chanson en de song: emotioneel, abrupt op de voorgrond tredend en gebed in zachte illusies. Zo grijpen de aandoenlijke liefdesperikelen in de succesrijke nerd comedy 'The Big Bang Theory' je steevast bij de keel, en steeds verrast het me aangezien die naar alle kanten wiekende pathos zo haaks staat op de strak georkestreerde geometrie van grappen en grollen. Maar ik heb in mijn lange leven tussen beelden zelden zoiets sentimenteel hartsverscheurends gezien als de romance uit het tweede seizoen van 'Castle'.

'Castle' is een snijvlak van drie ambities: komedie, misdaad en romantiek. In artistieke en in menselijke termen stelt de humor wat teleur en ook de misdrijven botsen soms met de lacunes van het scenario. Maar wat de serie op emotioneel vlak presteert grenst aan het verbluffende. Hoofdrolspelers Nathan Fillion en Stana Katic zijn een heerlijk duo, een constructie van het charmante. Beiden ontvouwen een wonderlijke mood van trage verleiding en aantrekkingskracht. Hun verlangen is er één in volle ontwikkeling maar met ingehouden expansie. Ze liggen in elkaars handbereik maar delen slechts het imaginaire, het nog louter latent bestaan van de liefde. Ze zijn nog te voorzichtig om uit de schaduw van het onuitgesprokene te stappen. De passie hult zich in reserve en stilzwijgen. Het geeft aan hun spel een scherpte en een economie die bij de toeschouwer een diepe, moeiteloze empathie genereert. Hun romantische betrokkenheid nemen we ter harte. We identificeren onszelf volledig met hen.
Elke verhaallijn uit de episodes tracht langs omwegen en niet geuite herformuleringen dit verlangen tastbaar te krijgen, te concretiseren. Hun verliefdheid blijft echter haken in de verkennende fase. De verbale bevestiging komt er ondanks alle stuntelige pogingen niet. En hiervoor moet in fictie (en ook in de werkelijkheid) onverbiddelijk een prijs worden betaald. Want liefde is streng: het wachten op de Ander is haar armageddon.
Zo is het einde van de voorlaatste aflevering textbook drama. Een virtuoze fusie van beeld en acteren in een vooral perfecte symbiose met de lyrics van het bijbehorende liedje op het klankspoor. Amper één minuut in lengte, maar als je het tweede seizoen hebt gezien dan galmt dit onstuitbaar in je na, geeft het je emotioneel een uppercut van jewelste.

Op de glans van het verlangen volgt in 'Castle' het doffe verdriet. De hunkering blijft een fragment van een gedroomd en gewenst geheel, gevangen in de illusie van een wij. Ontdekkingstocht en zelfbegoocheling. Het penseel van de verliefdheid wordt een brede rolborstel die niets heel laat. Het kristalliseert in een paar volmaakte scènes. Kom dus nooit bij me zeuren dat televisie nivelleert of afstompend werkt.